魔女の手紙タイランド　　　　　　 สาสน์จากแม่มดน้อย バカみたいに歩いた日 ฉันเป็นคนบ้าคลั่งในการเดิน

バカみたいに歩いた日 ฉันเป็นคนบ้าคลั่งในการเดิน

ขอบคุณสำหรับการเยี่ยมชมบล็อกของฉัน

今日もありがとう

アユタヤへ転居した日から、レジデンスから様々な場所へ行くにはどうすればよいか学んできました。

様々な場所への道筋を勉強するに欠かせないものはgoogle map です。

とはいえ、こちらへ来るにあたってすでに車は手放していたので出かけるにはバスやタクシー、バイクタクシーなどを使う必要があります。

レジデンスから近くのスーパーまではこの距離です

いちばん近いと思われるスーパーへ行くにも約2,6キロあって歩くのはすこし困難です。
もしバイクタクシーを呼ぶと40バーツですがタクシーだと200バーツになってしまいます。
そんなことをしているとなんのために安いものを探すのか意味がなくなってしまいます。

それである日とつぜん考えたのです。
今日は休みで時間がある。いちどレジデンスから歩いてみよう。
というのも秋に日本からお客様が来るのでレジデンスからもっとも近い場所のホテルをチェックしておきたかったのです。

日傘をさして出発です。
近くの広い道まで約10分の距離です。

その間にもたくさんのバイクや車が通りすぎてゆきます。そしてみんな同じようにわたしを眺めてゆきます。
まるでクレージーな人を見るような目つきです。

そうですタイ人はほんとに歩きません。ちょっとした距離でも何かに乗ります。暑いということもあるのでしょうが、それは便利な乗り物が身近になってからついてしまった悪い習慣だともいえるでしょう。

しかしとくにアユタヤは、ときにはバンコクより暑いかもしれません。なので歩く人はほんとにいないのです。
たったひとり、クレージーみたいな私以外は、誰も歩こうとは考えません。

広い道に出てからも歩き続けました。
行き交うトラックドライバーの視線も感じます。なかには警笛を鳴らす人もいます。でも平気です。ちゃんと歩道を歩いているので安全だから。

約3キロほど歩きました。でも何か飲もうにもコンビニもありません。
今日行く予定だった場所まではまだ距離があります。
とうとうあきらめて近くにいたバイクタクシーをつかまえました。
そして目的の場所で用をすませ、帰りはもちろんバイクタクシーに乗りました。

アユタヤに来てはじめてのチャレンジでしたが、ここでは決して歩くべきではないとあらためて知った日。
なんというクレージーなことをしたのか少し反省の日でした。

今日行きたかったホテルまで

↓↓　หากคุณต้องการอ่านภาษาไทย กรุณาคลิ้กที่นี่

ตั้งแต่วันแรกที่ฉันย้ายมาอยู่อยุธยา ฉันเริ่มศึกษาเส้นทางเวลาที่ฉันนั่งรถผ่านที่ต่างๆ
รวมไปถึงการเปิด google map ควบคู่ไปด้วย เพื่อที่ฉันจะได้รู้เส้นทางได้มากขึ้น
ฉันไม่มีรถและมอเตอร์ไซด์เป็นของตนเอง ทำให้ความต้องการในการไปที่ต่างๆลำบากมากขึ้น
ถ้าต้องการจะออกจากที่พักเพื่อไปซื้อของตามที่ต่างๆบริเวณใกล้เคียง
ฉันจะต้องโทรเรียกวินมอเตอร์ไซด์เพื่อเข้ามารับฉันออกไป
แค่เพียงฉันต้องการจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตอย่างเทสโก้โลตัสที่อยู่ห่างจากหอพักประมาณ 2.7 กิโลเมตร
ค่าวินมอเตอร์ไซด์ต่อเที่ยวจะอยู่ที่ 40 บาท แต่ถ้าเรียกแท็กซี่ในเมืองอยุธยา
เพื่อไปยังสถานที่เดียวกัน ราคาจะอยู่ที่ 200 บาทต่อเที่ยว

ฉันจึงคิดไว้ว่าถ้าหากฉันมีเวลา ฉันจะลองออกเดินจากหอพักไปตามที่ต่างๆ
และแล้ววันหยุดที่ผ่านมา ฉันจึงเริ่มออกเดินพร้อมร่มกันแดด 1 คัน
จากหอพักของฉันเดินออกไปยังถนนใหญ่ ใช้เวลาทั้งหมด 10 นาทีแล้ว
ตลอดทางที่ฉันเดินออกมา มีหลายคนที่ขี่มอเตอร์ไซด์และขับรถส่วนตัวผ่านฉันไป
พวกเขาต่างก็หันหลังมามองฉันเหมือนฉันเป็นคนบ้า
พวกเขาคงคิดว่าทำไมฉันจึงต้องเดิน เพราะไม่มีใครแถวนี้เขาเดินกันเลย

สังคมในอยุธยาไม่เหมือนสังคมในกรุงเทพฯ แน่นอนว่าอากาศที่อยุธยาร้อนมากกว่ากรุงเทพฯ
และไม่มีใครเลือกที่จะเดินแบบบ้าคลั่งอย่างฉันแน่นอน
ตลอดทางที่ฉันเดินออกมา รถบรรทุกเยอะแยะมากมาย พยายามบีบแตรส่งสัญญาณให้ทฉันตลอด
แต่ฉันไม่เข้าใจว่าพวกเขาบีบแตรเพื่ออะไร ในเมื่อฉันเดินอยู่ริมฟุตปาธและมั่นใจว่าปลอดภัยแน่นอน

เมื่อฉันเดินไปได้ประมาณ 3 กิโลเมตรได้ ฉันเริ่มรู้สึกเหนื่อยและร้อนมาก และหิวน้ำมากด้วย
บริเวณที่ฉันเดินผ่าน ไม่มีแม้แต่ร้านสะดวกซื้อให้ฉันได้เข้าไปแวะซื้อน้ำดื่มเลยด้วยซ้ำ
ฉันไม่สามารถเดินต่อไปยังจุดหมายปลายทางได้ ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจขึ้นวินมอเตอร์ไซด์เพื่อต่อไปยังจุดหมายปลายทาง
และขากลับ ฉันก็เลือกนั่งวินมอเตอร์ไซด์กลับมาที่พักด้วยเช่นกัน

ครั้งนี้ฉันจึงได้พบสัจธรรมชีวิตที่ว่า ไม่ควรเดินในอยุธยาอีกต่อไป ถึงแม้จะบ้าคลั่งแค่ไหนก็ตาม

テーマ : タイでの生活・暮らし
ジャンル : ライフ

今日もありがとうございます　また明日 ขอบคุณมากค่ะ